XXV C 266/15, SSO Piotr Bednarczyk. Sąd Okręgowy w Warszawie w składzie SSO Piotr Bednarczyk w sprawie z powództwa klienta przeciwko GNB dotyczącego rozliczenia kredytów indeksowanych zaciągniętych na inwestycje finansowe Noble Fund i Skandia zamknął rozprawę po 10 (dziesięciu) posiedzeniach. Bank, mimo pytań sędziego nie był skłonny do rozważenia ugody. Klienci podnoszą zarówno nieważność umowy, jak i bezskuteczność indeksacji. CKK wskazano w umowie jako “0” (!). Bank przyznał, że klauzule indeksacji występujące w sprawie określają główne świadczenie stron.
24.06.2019
Sąd uznał umowy kredytowe za nieważne jako sprzeczne z dobrymi obyczajami (zasadami współżycia społecznego).
Umowy kredytowe służyły sfinansowaniu inwestycji w walory Noble Funds i Skandia. Taki „wehikuł inwestycyjny” obciążał klienta nie tylko ryzykiem walutowym, ale i ryzykiem inwestycyjnym. Klient ryzykował utratę zarówno oszczędności, jak i środków z kredytu. Pewne miało być tylko to, że kredyt będzie do spłaty po kursach wskazywanych przez bank.
Sąd uznał, że bank niedopełnił obowiązków informacyjnych zarówno co do ryzyka walutowego (na podstawie dyrektywy 93/13/EWG), jak i co do ryzyka inwestycyjnego (na podstawie dyrektywy 2004/39/WE MiFID).
Ponadto, sąd uznał, że ryzyko inwestycyjne jest niesymetrycznie rozłożone i przyjął to za dodatkową przesłankę nieważności, niezależnie od ww. naruszenia obowiązków informacyjnych. Do tych wniosków sąd doszedł w oparciu o orzecznictwo SN dotyczące ww. dyrektywy MiFID w zakresie opcji walutowych.
Aneksy i pełnomocnictwa podzieliły los umów – były nieważne.
Zasądzone kwoty zostały w oparciu o:
– przepisy o nienależnym świadczeniu w zakresie, w jakim klienci płacili dobrowolnie raty odsetkowe (art. 410 k.c.),
– przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu właściwym w zakresie, w jakim bank działał na podstawie nieważnego pełnomocnictwa, które dzieliło los nieważnej umowy (art. 405 k.c.),
– przepisy o odpowiedzialności odszkodowawczej w zakresie kosztów egzekucji, gdyż bank egzekwował kredyt w zakesie, w jakim środki z inwestycji nie wystarczyły na spłatę kredytu (art. 471 k.c. w zbiegu z art. 415 k.c.).
Cała kwota kredytów otrzymana przez klientów została spłacona. Klienci dochodzili różnicy między tym co zapłacili, a tym, co utralcili. „Teoria salda” nie stała więc na przeszkodzie zasądzeniu całości dochodzonej kwoty.
Sąd wskazał i w tej sprawie, tak jak w innym dzisiejszym wyroku XXV C 2879/18, że zaprzestanie notowań LIBOR będzie oznaczać upadek umów odnoszących się do tego wskaźnika.
